Uprawom rolniczym zagrażają różnego rodzaju chwasty. Wśród nich znajduje się m.in. pokrzywa żegawka, która wyglądem przypomina lepiej znaną pokrzywę zwyczajną. Czym charakteryzuje się ten gatunek, w jakich uprawach występuje i jakie zagrożenie dla nich stanowi?
Pokrzywa żegawka – podstawowa charakterystyka gatunku
Zgodnie z klasyfikacją pokrzywa żegawka to rodzina jednoroczna, która zaliczana jest do chwastów. Charakterystyczne jest dla niej to, że siewki mogą pojawiać się przez cały okres wegetacji, jednak ich największe natężenie obserwuje się w miesiącach wiosennych.
Roślina osiąga wysokość do 40 centymetrów i wykazuje silne właściwości parzące. Pokrzywka żegawka ma niewielkie liście umieszczone naprzeciwlegle. Osiągają one do 5 cm długości i do 4 cm szerokości. Z wyglądu przypominają pokrzywę zwyczajną. Liście pokryte są włoskami parzącymi. W górnej części rośliny znajdują się niewielkie zielone kwiaty, które skupiają się w gronach. Kwitnienie obserwuje się od maja do listopada.
Jak rozmnaża się pokrzywa żegawka?
Pod kątem upraw rolniczych warto zwrócić uwagę na wysokie zdolności tego gatunku do rozmnażania się. Pokrzywa żegawka robi to samopylnie. Owocem roślin jest oliwkowobrunatny orzeszek, który zachowuje swoją zdolność do kiełkowania nawet przez kilka lat. Do tego z jednego orzeszka może wykształcić się nawet do 1300 nasion, co pokazuje skalę ryzyka. To sprawia, że nie wolno bagatelizować obecności pokrzywy żegawki w uprawie, ponieważ może ona bardzo szybko zainfekować większe obszary uprawy zbóż czy też warzyw.
Jakie stanowiska glebowe preferuje pokrzywka żegawka?
Pokrzywa żegawka najlepiej rozwija się na glebach o dużym stężeniu azotu, lekkich i z grubą warstwą próchnicy. To najlepsze warunki do rozwoju tego chwasta. Spotyka się go nie tylko w uprawach rolniczych, ale także w przydomowych ogrodach czy na nieużytkach. Pokrzywa żegawka zachowuje zdolność do rozwoju nawet w przypadku zimniejszych stanowisk, dlatego spotyka się ją na obszarze całej Polski.
Pokrzywa żegawka jako zagrożenie dla prowadzonych upraw
Obecność pokrzywy żegawki w uprawie powinna wzbudzić niepokój rolnika. Choć na ten moment brakuje szczegółowych danych na temat progu szkodliwości tego chwasta, to jednak ma on tendencję do tworzenia skupisk i może ograniczyć plonowanie. Ze względu na krótki cykl życia rośliny, pokrzywa wzrasta szybciej od zbóż uprawnych. W przypadku zbóż pokrzywa żegawka może doprowadzić do zagłuszenia innych roślin, co hamuje ich rozwój oraz ogranicza im dostęp do promieni słonecznych, wody i składników odżywczych w glebie. W konsekwencji obserwuje się osłabienie zbóż i pogorszenie jakości i ilości plonów.
Jak zwalczać pokrzywę żegawkę?
Po zdiagnozowaniu obecności pokrzywy żegawki w uprawie warto przejść do działania. Pojedyncze rośliny można usuwać mechanicznie, jednak z zachowaniem ostrożności, ponieważ kontakt z parzącymi włoskami może powodować dolegliwości bólowe, a nawet reakcję alergiczną. Ponadto pokrzywa żegawka ma dużą zdolność do odrastania z nasion, co utrudnia jej eliminację z pola. Odchwaszczanie mechaniczne powinno się przeprowadzać w okresie wiosennym. Przy większej liczbie chwastów w uprawie warto sięgnąć po chemiczne środki chwastobójcze.
W tym celu stosuje się zabiegi chemiczne z herbicydów, które powinny być dostosowane do uprawianego gatunku. Pierwszy z nich wykonuje się tuż przed wysadzeniem rozsady. Jeżeli nie daje on satysfakcjonujących efektów, to warto powtórzyć kolejny po około 7-10 dniach. Rozpylenie preparatu na pokrzywę żegawkę należy przeprowadzać przy temperaturze w granicach 10-25°C.
Środki chwastobójcze w ofercie Scandagra
Jak poradzić sobie z pokrzywą żegawką lub innymi chwastami w uprawie? W ofercie Scandagra Polska znajdują się starannie dobrane herbicydy, które charakteryzują się wysoką skutecznością działania i bezpieczeństwem dla zbóż.
Bibliografia:
- Deja I., Zwalczanie chwastów w uprawie zbóż ozimych, Wieś Mazowiecka. Mazowiecki Ośrodek Doradztwa Rolniczego w Warszawie, 03/2015, s. 30
- Korzański M., Zwalczanie chwastów w uprawach zbóż, Poradnik Gospodarski, 07-08/2016, s. 24-25
- Snopczyński T., Uciążliwe gatunki chwastów w uprawach zbóż ozimych, Nasza Rola Więcej z Pola, 2/2010, s. 28-31